این روزها

این روزها با افراد مختلفی در ارتباط هستم،نظر میدم،ایده میدم به افراد،موقعیت درست می کنم،از دایره ی افراد محدود و امن زندگیم اومدم بیرون،با یه کسایی در مورد یه چیزهایی صحبت میکنم که بعضی وقت ها خودم تعجب میکنم و میگم این تویی؟:)

این صحبت کردن رو دوست دارم،حتی اگه به ارتباط منجر نشه و برای بار اول و آخر باشه که دارم باهاش صحبت می کنم.

این روزها استادها مهربون ترند و برای غر زدن های ما پذیراتر،ما هم مهربون تریم و براشون گل می خریم;) 

این روزها با هم کلاسی هام گروه می زنیم برای کوهنوردی،با همونایی که 4 سال غریبه بودیم با هم.

این روزها هر فرصتی رو می قاپم که در نره.

این روزها دوستام (شاید به زور:-)) ) پایه ی کوچه گردی های بی مقصد من هستند و شده که برای باجِ یه کوچه اضافه تر، براشون غذا درست کنم:)

این روزها دارم می پذیریم که زیادی ایده آل نگاه می کنم به همه چی.دنیا،دنیای ایده آل ها نیست.کمال طلبی منفی و ماکسی مایزر بودن یه روز منو از پا درمیاره.

این روزها گلوم درد میکنه از جیغ هایی که توی اردو زدم و عجیبه که چه گلودرد شیرینیه:)

این روزها از آدم هایی که یه عمر توی جمع بسته اشون بودم و ذهنم رو قل و زنجیر کرده بودند دورم،و سعی می کنم این فاصله رو در همین حد نگه دارم.

این روزها دارم در مورد مسائل مذهبی با خودم به صلح می رسم.

این روزها دارم سعی میکنم بفهمم که اگه بخوام بپرم خونه ی پدری برام مثل قفس میمونه،یه چاردیواری امن که نمیذاره چیزی رو تجربه کنم،پس باید به این درک برسم که من اونجا مهمونم،بهش تعلق ندارم،باید زندگی خودمو بسازم.

این روزها که می گذره خوبم:)

پ.ن: بعضی وقت ها که بچه ها دکتر رو زیادی به خرج مینداختن دلم براش می سوخت،اما اون شب توی اتوبوس که نشوندیمش روی صندلی داغ جور عجیبی دلم سوخت براش.

ماجرای اون دختره رو تعریف کرد که عاشقش شده بوده و حتی با وجود این که می دونسته متاهل هست سر کلاس ها همش در حال ابراز وجود بوده.(حتی در حد پیشنهاد دوستی علنی و...)

می گفت دیگه واقعا نمی دونستم چیکار کنم و اعصابم بهم می ریخت.

نمی فهمم،آخه چرا اینقدر وقیح؟چرا به خودمون رحم نمی کنیم بعضی وقت ها؟اون وقت انتظار داریم که مردها بیان حقوقمون رو رعایت کنند؟اگه دکتر آدم سست عنصری بود چی؟چه بلایی سر زندگیش میومد؟